من یک مشاور برای بسیاری از سال در حال حاضر بوده ام و به عنوان هر مشاور با تجربه می داند, good communication is one of the key pillars to the successful delivery of a project. این خیلی واضح است, it’s really almost boring to talk about. This isn’t a post about generic communication. در عوض, من نوشتن در مورد سمت تیره تر از ارتباطات — ارتباط با اخبار بد.

آن را بدون گفتن که دادن خبر خوب به مشتری تمام وقت انجام شده است می رود, as often as possible. Who doesn’t want to give good news? Who doesn’t like to hear good news?

در سمت تلنگر, bad news is no fun at all. I have always struggled with this. In the earlier days of my career, من می دانم چیزی چپ چپ بود با یک پروژه و به جای گفتن مشتری, I would work longer hours to try and solve the problem. I would enjoin my team to work harder. It’s a natural enough impulse to think that a super-human effort can save the day. Some times this works, some times it does not. Even when it "works" it’s often a mixed bag. Is the quality of the deliverable really up to spec when key parts have been developed over several 60 به 80 ساعت هفته?

بهترین راه برای رسیدگی به خبر بد چیست? The answer is: tell it early. Don’t wait until one week before the project budget will be consumed. If you know six weeks out that there simply isn’t enough time to deliver some bit of promised functionality, tell the client right then and there. The client may get upset (احتمالا), there may be incriminations and accusations and hurt feelings. اما, زمانی که احساسات خنک کردن, there’s still six weeks left on the project. Six weeks is a good chunk of time. There’s time to adjust plans, تغییر برنامه, بدست آوردن توپ نورد در توسعه بودجه (موفق باشید!) and just generally come to grips with the "facts on the ground" and devise a new plan that still results in a successful project.

مورد حقوقی در نقطه: من کار بر روی یک پروژه مشخص شده توسط:

• T&E budget with a capped "Not to exceed" مقدار دلار.
• A "best efforts will be made" وعده به ارائه X, Y و Z تا پایان پروژه.
• Lack of promised key resources on the client side. These resources were not withheld on purpose, nor for any "bad" دلیل, اما آنها مکتوم مانده اند.
• A dawning realization as the project passed the half-way point that we were not going to be able to deliver "Z" (عمدتا به دلیل منابع وعده داده شده بود در واقع در دسترس نیست).
• Regular status reports and "CYA" مستند سازی که ما را حمایت (تیم مشاوره) up.
• محکم گره تیم پیاده سازی با اعضای کشیده شده است از سازمان مشاوره (شرکت من) و مشتری.
• تیم مدیریت از راه دور, in both a metaphorical and physical sense. The management team was focused on another large enterprise project and due to space constraints, تیم پیاده سازی در ساختمان جداگانه ای در محوطه دانشگاه مستقر شد, down a hill and relatively far way from "civilization".

با حدود شش هفته سمت چپ بر روی بودجه پروژه, ما (تیم پیاده سازی) knew that we were trouble. The contract said that we needed to deliver "Z". Even though the project is time & materials and even though we only promised "best efforts" برای ارائه Z و حتی اگر ما توجیه زیادی برای از دست رفته تحویل … خط پایین این است که آن را به دنبال خوب نیست — ما قرار بود برای ارائه Z در یک شکل با کیفیت که هر کسی افتخار را.

شناخت این, ما به مدیریت رفت و به آنها گفت که بودجه پروژه خواهد شد تا یک تاریخ معین مصرف و که ما در مشکل با Z.

مینی طوفان و ورزشگاه بیش از چند روز آینده.

روز 1: تیم مدیریت تماس در کارکنان خود را برای یک جلسه خاص (ما, مشاوران دعوت نیست). Contracts are printed and handed out to everyone and a line-by-line review ensues. Management puts the staff members on the defensive. I don’t think the phrase "سندرم استکهلم" * در واقع *, اما شما می توانید از تصویر. We’re a tight-knit group, بعد از همه, و کارکنان مشغول به کار شده است با ما مشاوران روز در داخل و خارج برای چند ماه در حال حاضر.

روز 2: Management calls another staff meeting. They feel a little better. They want options and ideas for moving forward. They realize there’s still six weeks remaining in the current project budget, which is still a decent bit of time. One of the action items: برنامه ریزی یک جلسه با تیم پیاده سازی کامل (از جمله مشاوران).

روز 5: تیم کامل ملاقات, constructive meeting ensues and a new achievable plan put into place. Even better, we’ve already begun discussing phase two and the client invites us to prepare proposals for that phase immediately.

اگر ما منتظر مانده بودند تا فقط سه هفته باقی مانده است, و یا حتی بدتر, یک یا دو هفته, it would have been much different. Instead of a constructive meeting to re-align the project, ما می شده اند بیرون کشیدن گزارش وضعیت, parsing the contract and reviewing old emails to justify this or that decision. We would have "won" but is it really "winning" در این مورد?

پس, اگر شما مجبور به دادن خبر بد, give it early. Bad news given late isn’t just bad, وحشتناک.