فونز مشاهده سریع فقط یک تفاوت بسیار مهم بین این دو تعریف وجود دارد:

<FieldBind Field="InParam1" DesignerType="StringBuilder" Id="2" Text="Input parameter #1"/>

در مقابل:

<FieldBind Field="InParam1" Id="2" Text="Input parameter #1"/>

برای اولین بار نشان می دهد مانند این در SPD:

در حالی که دومی را نشان می دهد مثل این:

من مطمئن هستم که چگونه مفید این عکس روی صفحه نمایش هستند نیستم اما من در تلاش به آنها را، بنابراین شما باید آنها را مشاهده قرار 🙂

مشاهده است: StringBuilder به شما اجازه می دهد برای ساخت رشته (بدیهی است که) با مخلوط کردن با هم رشته و گردش داده ها (via the "Add Lookup" را فشار دهید در پایین گوشه سمت چپ). When you use the Add Lookup button, it inserts a token in the form "[%token%]". When SharePoint invokes your custom action, (C# code in my case), SharePoint passes the token itself, not the value of the token. If you use the default designer type (the second type), SharePoint expands the token and passes actual value of the token to your action.

StringBuilder = BAD, default designer type = GOOD.

البته, that’s not what I really mean. Just don’t try and pass a parameter to your custom action when the designer type = StringBuilder. Use the default designer type and chain a StringBuilder to it up front if you need to build complex strings in your workflow (which incidentally is exactly what one does to create a dynamic subject for the email action, اما این موضوع برای ورود به وبلاگ دیگر, کندهار کندهار).

<پایان پیام />